Με το θάρρος της γνώμης…

ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ

Η απόφαση της ΚΟΕ, ότι ο προπονητής της εθνικής ομάδας των ανδρών δεν πρέπει να εργάζεται σε Σωματείο με βρίσκει σύμφωνο, όμως αυτή η συνταγή τελικά στη περίπτωση του Θοδωρή Βλάχου πέτυχε και μάλιστα με 2 σπουδαία μετάλλια.

Χάλκινο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Καζάν (2015) και ασημένιο στους ολυμπιακούς στο Τόκυο. Επίσης υπολογίσιμη και καταξιωμένη εθνική ομάδα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις που πήραμε μέρος τα τελευταία 7 χρόνια.

Πολλές φορές στη ζωή μας υπάρχουν κι εξαιρέσεις και προσωπικά για μένα αυτή είναι μια εξαίρεση, που δεν μπορείς να τη παραβλέψεις. Ειδικά τώρα που η ομάδα είναι γρανίτης μαζί με τον προπονητή που την έφτιαξε.

Μπροστά μας έχουμε 2 πανευρωπαϊκούς Αγώνες και ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μέχρι το Παρίσι το 2024.

Με το θάρρος της γνώμης, η αλλαγή με ένα ξένο προπονητή αυτή την ώρα είναι λάθος.

Ο ξένος προπονητής και μόνο με τη διαφορετική νοοτροπία, αλλά και το πρόβλημα της αμεσότητας με τους παίκτες που σίγουρα θα υπάρξει λόγω γλώσσας, θα αντιμετωπίσει προβλήματα. Αν αποσυντονιστεί έστω και σε μία μελλοντική διοργάνωση η ομάδα, θα αρχίσουν οι αμφισβητήσεις οι γκρίνιες και επειδή είμαστε Έλληνες είναι εύκολο να καταστρέψεις κάτι που έφτιαξες με πολύ κόπο.

Με το θάρρος της γνώμης και την αγάπη μου για το άθλημα θα παρακαλέσω τους διοικούντες τη ΚΟΕ να ξανασκεφτούν πολύ καλά την όποια απόφαση κι αν πάρουν.

Ο Θοδωρής Βλάχος έχει δείξει ότι σέβεται τον εαυτό του και ότι για την επιτυχία της εθνικής ομάδας παίρνει τους καλύτερους παίκτες που κρίνει ο ίδιος, ότι θα ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες του. Αυτός είναι και ο ρόλος του ομοσπονδιακού προπονητή και τον έχει τιμήσει απόλυτα.

Το ότι κάποιοι καλοί παίκτες επιλέγουν να παίξουν στον Ολυμπιακό δεν σημαίνει ότι είναι σε βάρος του ελληνικού πόλο. Άλλωστε πάντα έτσι ήταν όχι μόνον στην Ελλάδα και το άθλημα της υδατοσφαίρισης αλλά και σε όλα τα ομαδικά αθλήματα σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου κάποιες ομάδες είναι οι ισχυρές και πρωταγωνιστούν εθνικά και διεθνώς.

Παλαιότερα ήταν η εποχή του Εθνικού Πειραιά, της δικής μου γενιάς, που η βάση της εθνικής μας στηριζόταν στους παίκτες του. Και λόγω αυτού υπήρξε και η αρχή της αναρρίχησης, όταν ξεκολλήσαμε την Ελλάδα από τον πάτο και την φέραμε στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου το 1984, αφού προηγουμένως ήμασταν παρόντες σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις του αθλήματος.

Τα τελευταία 20 χρόνια είναι ο Ολυμπιακός Πειραιά, η ναυαρχίδα στο πόλο. Φυσιολογικά οι παίκτες του είναι η βάση της εθνικής μας.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού μαζί με τον προπονητή τους τα τελευταία χρόνια αποτελούν μια ομάδα μοντέλο, με υψηλές φιλοδοξίες, με κατακτήσεις Champions League, με εμπειρίες μοναδικές στην καλύτερη διασυλλογική διοργάνωση του πόλο. Αγωνίζονται αντίπαλοι με τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο, τους μαθαίνουν, τους μελετούν και αυτό μόνο καλό είναι για την εθνική ομάδα.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού είναι όλο το χρόνο σε εγρήγορση μελετά τους αντιπάλους του, δοκιμάζει σχήματα, ατομικές και ομαδικές τακτικές, που σίγουρα είναι ωφέλιμες για να γνωρίσει, πώς θα αντιμετωπίσει κάποιους παίκτες, που θα τους βρει μπροστά του στις υποχρεώσεις της εθνικής ομάδας. Ο προπονητής προπονείται κι ο ίδιος στο κωουτσάρισμα του.

Μην προτρέξετε να πείτε ότι αντιφάσκω. Αναφέρομαι μόνον στην περίπτωση Θοδωρή Βλάχου, που τα κατάφερε να τα συνδυάσει τόσο καλά.
Με το θάρρος της γνώμης λοιπόν και τελειώνω. Αφήστε την ομάδα και τον προπονητή ως έχει με τον διπλό ρόλο. Πιστεύω ότι είναι ο πιο σίγουρος δρόμος στην πορεία προς το Παρίσι.

ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ ΣΙΤΑΡΕΝΙΟΣ